Łacyńsczi jãzëk - rozeszłoscë midzë wersjama
zmiana kategòrie |
Hidayatsrf (diskùsëjô | wkłôd) |
||
| Linijô 1: | Linijô 1: | ||
'''Łacyńsczi jãzëk''' (abò '''łacëzna''', '''łacëna'''; łac. ''lingua Latina'') – jindoeùropejsczi jãzëk z pòdrodzëznë italsczich jãzëków. |
'''Łacyńsczi jãzëk''' (abò '''łacëzna''', '''łacëna'''; łac. ''lingua Latina'') – jindoeùropejsczi jãzëk z pòdrodzëznë italsczich jãzëków. |
||
Wësztôłcëł sã przëpùszczalnie w II tësąclecu p.n.e. jakno jãzëk mieszkańców Lacjum w westrzédny Italie. Béł òn rodnym jãzëkã Rzëmian. Do jegò zapisywaniô brëkòwóno [[Łacyńsczi alfabét|łacyńsczégò alfabétu]], chtëren dzysdzéń je nôbarżi rozkòscérzonym alfabétã na swiece. Łacëzna stała sã ùrzãdowim jãzëkã Rzimsczi Repùbliczi, a pózni – Rzimsczégò Césarstwa. W tim w czasu òdbéł sã proces latinizacje Jimperium, a łacëzna bëła jãzëkã mieszkańców wielnëch rzimsczich prowincji w [[Eùropa|Eùropie]] i nordowi [[Afrika|Africzi]]. W codniowi gôdczi łacëznë òprzestóno ùżëwac pò ùpôdkù Césarstwa na zôpadze, chòc we wikszoscë państw Eùropë bëła brëkòwónô jakno ùrzãdowi, liturgiczny i lëteracczi jãzëk<ref> |
Wësztôłcëł sã przëpùszczalnie w II tësąclecu p.n.e. jakno jãzëk mieszkańców Lacjum w westrzédny Italie. Béł òn rodnym jãzëkã Rzëmian. Do jegò zapisywaniô brëkòwóno [[Łacyńsczi alfabét|łacyńsczégò alfabétu]], chtëren dzysdzéń je nôbarżi rozkòscérzonym alfabétã na swiece. Łacëzna stała sã ùrzãdowim jãzëkã Rzimsczi Repùbliczi, a pózni – Rzimsczégò Césarstwa. W tim w czasu òdbéł sã proces latinizacje Jimperium, a łacëzna bëła jãzëkã mieszkańców wielnëch rzimsczich prowincji w [[Eùropa|Eùropie]] i nordowi [[Afrika|Africzi]]. W codniowi gôdczi łacëznë òprzestóno ùżëwac pò ùpôdkù Césarstwa na zôpadze, chòc we wikszoscë państw Eùropë bëła brëkòwónô jakno ùrzãdowi, liturgiczny i lëteracczi jãzëk<ref>Jürgen Leonhardt, ''Latin: Story of a World Language'', Londyn: The Belknap Press of Harvard University Press 2013, s. 7-11. ISBN 0674058070.</ref>. |
||
Do XVIII st. łacëzna bëła pòwszechno brëkòwónô jakno jãzëk midzënôrodny kòmùnikacje, nôùczi, kùlturë i kùńsztu. W [[Pòlskô|Pòlsce]] bëła ùrzãdowim jãzëkã do rozbiorów. Liturgia [[Katolëcczi Kòscół|Katolëcczégò Kòscoła]] òdprôwiónô bëła wnet leno pò łacëznie jaż do II Watikańsczego Sobòru<ref> |
Do XVIII st. łacëzna bëła pòwszechno brëkòwónô jakno jãzëk midzënôrodny kòmùnikacje, nôùczi, kùlturë i kùńsztu. W [[Pòlskô|Pòlsce]] bëła ùrzãdowim jãzëkã do rozbiorów. Liturgia [[Katolëcczi Kòscół|Katolëcczégò Kòscoła]] òdprôwiónô bëła wnet leno pò łacëznie jaż do II Watikańsczego Sobòru<ref>Jürgen Leonhardt, ''Latin: Story of a World Language'', Londyn: The Belknap Press of Harvard University Press 2013, s. 16-22. ISBN 0674058070.</ref>. |
||
== Pòchòdné jãzëczi == |
== Pòchòdné jãzëczi == |
||
Aktualnô wersëjô na dzéń 08:36, 4 ruj 2016
Łacyńsczi jãzëk (abò łacëzna, łacëna; łac. lingua Latina) – jindoeùropejsczi jãzëk z pòdrodzëznë italsczich jãzëków.
Wësztôłcëł sã przëpùszczalnie w II tësąclecu p.n.e. jakno jãzëk mieszkańców Lacjum w westrzédny Italie. Béł òn rodnym jãzëkã Rzëmian. Do jegò zapisywaniô brëkòwóno łacyńsczégò alfabétu, chtëren dzysdzéń je nôbarżi rozkòscérzonym alfabétã na swiece. Łacëzna stała sã ùrzãdowim jãzëkã Rzimsczi Repùbliczi, a pózni – Rzimsczégò Césarstwa. W tim w czasu òdbéł sã proces latinizacje Jimperium, a łacëzna bëła jãzëkã mieszkańców wielnëch rzimsczich prowincji w Eùropie i nordowi Africzi. W codniowi gôdczi łacëznë òprzestóno ùżëwac pò ùpôdkù Césarstwa na zôpadze, chòc we wikszoscë państw Eùropë bëła brëkòwónô jakno ùrzãdowi, liturgiczny i lëteracczi jãzëk[1].
Do XVIII st. łacëzna bëła pòwszechno brëkòwónô jakno jãzëk midzënôrodny kòmùnikacje, nôùczi, kùlturë i kùńsztu. W Pòlsce bëła ùrzãdowim jãzëkã do rozbiorów. Liturgia Katolëcczégò Kòscoła òdprôwiónô bëła wnet leno pò łacëznie jaż do II Watikańsczego Sobòru[2].
Pòchòdné jãzëczi[edicëjô | editëjë zdrój]
Z łacëznë wëwòdzą sã dzysdniowé romańsczé jãzëczi, midzë jinszima:
Przëpisczi[edicëjô | editëjë zdrój]
- ↑ Jürgen Leonhardt, Latin: Story of a World Language, Londyn: The Belknap Press of Harvard University Press 2013, s. 7-11. ISBN 0674058070.
- ↑ Jürgen Leonhardt, Latin: Story of a World Language, Londyn: The Belknap Press of Harvard University Press 2013, s. 16-22. ISBN 0674058070.