Bùwrón (idol)
Bùwrón abò idol (gr. εἴδωλον eidolon „òbrôz, òdbicié” zdremnienié òd εἶδος eîdos „wzór, ùroda, sztôłt”) – przedstawienié (figùra abò òbrôz) bóżstwa, sprawionié np. z drzewa, kama, kòscë, glënë, strzébra abò złota.
W pierwòtnëch religijach kùlt bùwróna (bùwróństwò) béł wiarą w to, eż pòmiedzë idolã bóżstwa a nim samim je wiãz, chtërna sztërkama mòże grańczëc z juwernotą. Òddawanié religijni tczë mògło wiãc bëc jednoczasnô adoracją. Bùwróństwò mògło miec pòdobny magicznô charakter. Mòżemë to òbôczëc w lëcznëch religijach starożëtnégò swiata (Babilon, Egipt, Greckô, Rzim, Sumer i jinszé). Òzdabianié bùwrónów, namascanié, składanié òfiar, òkadzanié, itp. bëłë ùważanié za ùsłëgòwanié bóżstwóm.
W słowiańsczich jãzëkach je słowò bałwan ùżëwanié w znaczenié figùrów bògów, m.in. òbdarzanëch czcią słowiańsczich bózstw [1]. To je prasłowiańsczi òrietnalni pòżëczk z irańsczégò jãzëka – pierwòtné ùżëwano je na òznaczenié bòjownika abò heroja, a pòsboné słupa abò figùrë wzniesionégò na jegò tczã[2][3]. Ù Kaszëbów je słowò bùwrón, chtërno mô jistną etimòlogiã. Słowã pòchòdnëm òd niegò są bùwróństwò i bałgòchwôlca.
Dopisczi
[edicëjô | editëjë zdrój]- ↑ A. Gieysztor, Mitologia Słowian, Warszawa 1980, s. 186.
- ↑ Stanisław Rosik, Udział chrześcijaństwa w powstaniu policefalnych posągów kultowych u Słowian zachodnich, Instytut Historyczny Uniwersytetu Wrocławskiego 1995, s. 76.
- ↑ Stanisław Rosik, Udział chrześcijaństwa w powstaniu policefalnych posągów kultowych u Słowian zachodnich, Instytut Historyczny Uniwersytetu Wrocławskiego 1995, s. 76.