Antonim
Wygląd
Antonim - to je leksem jaczé mȏ procëmny znaczënk; hewò słowò co òkresliwȏ skrȏwné wȏrtnotë abò jaczis znanczi. Ùkłȏdȏ òn słowiznᾶ w pȏrë ò kòntrastnëch sztëkach, np. snȏżi – brzëdczi ; janiół – diȏbeł ; niebò - piekło ; dac – wząc ; grëbi – zmiarti Wëapartniwȏ sã dwa zortë antonimów:
- jednodërżeniowi, np. spòłeczny – aspòłeczny ; lëdzczi – antilëdzczi ; òbëczajny - nieòbëczajny ; lëtoscëwi – bezlëtoscëwi
- rozmajitodërżeniowi, np. chëra – zdrowié ; gòrzczi – miodny ; stȏri – młodi
Antonim je wȏżnym sztëlisticznym strzódkã, przërównȏj: „Òdżin stëdnie, blȏsk stȏwȏ sã cemny, Mȏ greńce, Nieskùńczony/ Zgȏrdzony, òkrëti chwȏlbą.” (F. Karpińsczi)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/48/Franciszek_Karpi%C5%84ski_%E2%80%94_%D0%A4%D1%80%D0%B0%D0%BD%D1%86%D1%96%D1%88%D0%B0%D0%BA_%D0%9A%D0%B0%D1%80%D0%BF%D1%96%D0%BD%D1%81%D0%BA%D1%96_%28Jan_Frei%29.gif)
Antonim je czasã kluczᾶ wiców i szpòrtów, np. cemné rutë sã téj séj widnym cédlᾶ szluńdroscë. Na antonimie òpiérȏ sã wiele afòryzmów, np. zgòda bùdëje, niezgòda niszczi; Panu Bògù swiéczkᾶ, a diȏbłowi kùrleczkᾶ.
To je blós ùzémk artikla. Rôczimë do jegò rozwicégò.