Stolem

Z Wikipedia

Stolem - pòdług Kaszëbów òn bëł jak lëdze, ale tak wiôldżi, że jegò głowa przewiższała nôwiąkszé chójczi. Przez jezora stolemi szlë naprost jak przez plëtã. Òni nosëlë dłudżi włosë, a mielë je jasné jak len. Jak jeden z nich sedzôł na jednym brzegù jezora, a jiny na drëdżim, to òni sobie mòglë letkò pòdac róg z tobaką. Pod nogama stolemów drżała zemia, że jaż w piekle bëło czëc. Nôwikszima kamieniama òni szmërgalë jak kòłôczami. Stolemi mielë taką mòc, bò jedlë kóńsczé miãso i pilë kóńsczé mlékò. Òni ùsëpale òstrowë i retczi na kaszëbsczëch jezorach, a nawetka całi je zasëpale i tam dzys są łączi. Z czasem stolemi wëmarlë. W swòjim słowôrzu Zëchta (1972) napisôł: "Przë Bòrzëstowie mieszkôł stolem. Rôz stolemòwô córka szła na Redunią rëbë łowic. Pò drodze spòtkała chłopa, co w sztërë wòłë òrôł. Òna wzãła te chłopa i te wòłë i ten pług w swój fartuch i zaniosła to wszëstkò dodóm i wésëpa przed swòjim òjcem na pòdwòrzé. "Cëż to są tatkù za bączi" - òna sã spita. Córeczkò zbierz to wszëstkò nazôd w klin i zanies na ten sóm môl, gdze to bëło. Czej më wëdżiniemë, tej pò nas bãdą taczi lëdze małi, jak ten chłop je" (Chmielno, 1938).