Sroka

Hewòtny artikel òstôł napisóny przez òsobã jakô nie znaje perfektno kaszëbsczégò. Jãzëkòwô pòprôwnosc negò artikla wëmôgô werifikacëji.

Sroka abò sarka (Pica pica) – zort strzédny wielgòscë ptôcha z rodzëne krëkòwatych.

Gdze żyje

Sarka mieszkô w całi Europie, Azji i nordowò-zapadné Africe. Wëstãpiwo tëż w Ameryce Nordowi. W Pòlsce je baro pòpularnô, jeden z nôbarżi znónych ptôchów. Nômni sarków je na Mazurach. Nôwicy sarków je w miastach i w òkòlim, gdze sã bezpieczno czëją.

Òkòli

Sarka przóde mieszka blós w òkòlim rzéków, lasów i chróscënach. Sarka terô wëstãpiwo czãsto na pòlach i łąkach, w brzadownikach i ògrodach, w òkòlim lëdzy, w parkach, na wsach i w miastach.

Wëzdrzatk

Ptôch je szlank i mô dłudżi ògón. Jégò pióra są czôrné i biôłé. Òn je miészi òd ònóka chtërën mô dłëgszi ògón. Dzób i nodżi mô czôrné. Je kąsk miészi jak warna, prawie taczi jak gòłąbk. Dłùgòta cała ok. 40–48 cm, w tim długòta ògòna: ok. 20–30 cm, rozłożenié skrzidłów ok. 52–60 cm, wôga ok. 180–230g.

Jôda

Sarka je wszëtkòżyrnô, chòc wòli miãsną jôdã. Sarka jé: pajczi, robóczi, smôszczié, bączëne, mëszë, szurë, żabë, wieszórczi jé téż zbòża, jagòdë, brzôd. Pòtrafi téż zjesc jaja ptôchów, pisklãta i môłé kùrzãta. Baro chãtnô jé òdpôdczi ze smietników. Sarczi czãsto wëżërają spiża wieszczówkóm, chtërnë nie pamiãtają gdze schòwałë swòjã jôdã.

Rozmłodzenié

Sroka mô młodé rôz do rokù, a niese kòle 6-8 brunawëch jajów i sedzy na nich 17-19 dniów. Stôrë fùdrëją młodé kòle 20-23 dni. Pózni òne mùszą wëlecec z gnôzda i radzec sobie same.

Òchrona

Sarka w Pòlsce je pòd délową òchróną.

Biografiô

Biografiô:

Pica pica. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.)

Albin Łącki: Wśród zwierząt – ptaki. Poznań: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1988, s. 226.

Marcin Karetta: Atlas ptaków. Pascal, 2010.

Andrzej G. Kruszewicz Ptaki Polski – t. II, Multico, Warszawa 2005,

To je blós ùzémk artikla. Rôczimë do jegò rozwicégò.