Mòra

Mòra – jak wierzele Kaszëbi to je dësza, chtërna wëszła z cała człowieka w spikù i òbróca sã w jabkò, krëszkã, kòta, mësz, nocną mòrówkã abò jesz co jinégò, a pòtemù dłôwi lëdzy, jezdzy do ùpadłégò na kòniu abò młodim bëdle, wëpijô soczi z drzéwiãt, dëszi drëżónë i wòdã. Mòra wlôżô w jizbã dzurką òd klucza i kładze sã na człowieka jak miészk piôsku. Òna zaczinô mòrzëc òd nogów jaż pò gardło, do môłkù, a przë tim mrëczi: mër, mër, mër. Jak napisôł ks. Szulist téż Kaszëbi w Kanadze wiedzele, że mòra wlôżô w jizbã dzurką òd klucza.

Lëteratura

• Sychta B.: Słownik gwar kaszubskich na tle kultury ludowej, Ossolineum, Wrocław - Warszawa - Kraków 1969, tom III, ss. 102-105
• Szulist W.: Kaszubi kanadyjscy : okres pionierski i dzień dzisiejszy, „Arkun” Gdańsk 1992, s. 61

To je blós ùzémk artikla. Rôczimë do jegò rozwicégò.